Atlas van vuurtorens aan het einde van de wereld

Anderhalve week geleden kreeg ik een boek in handen dat mij meteen blij maakte. Vanwege het onderwerp en de buitengewoon fraaie vormgeving. Geboren aan de voet van de Lange Jaap, de vuurtoren van Huisduinen, ben ik al mijn levenlang in de ban van vuurtorens. Zij spreken altijd tot de verbeelding. Avontuur, romantiek, eenzaamheid en de eeuwige dreiging van de elementen.

De Spaanse schrijver José Luis González Macias, grafisch ontwerper en redacteur is al van jongs af aan gefascineerd door reizen, kaarten en atlassen. Hij debuteerde met Atlas van vuurtorens aan het einde van de wereld. Al zijn creatieve talenten heeft hij benut voor deze schitterende uitgave van zijn ‘literaire reis langs de meest afgelegen vuurtorens op aarde’. De oorspronkelijke Spaanse editie werd in 2020 verkozen door het ministerie van Cultuur tot het mooist uitgegeven boek. Terecht. Ook de Nederlandse uitgave ziet er fantastisch uit!

Het zo’n boek dat je eerst even doorbladert en direct wordt getroffen door de prachtige details. Stevig, gekleurd papier, leeslint, gebonden, originele afbeeldingen van de vuurtorens en veel boeiende informatie en verhalen. De actualiteit van het moment, de oorlog in Oekraïne overheerst ook mijn gedachten. Tot mijn verbazing ontdekte ik dat de eerste vuurtoren, waarmee het boek opent in de Zwarte Zee ligt en bij Oekraïne hoort. Het is de vuurtoren van Adziogol.

“Buitengaats, op anderhalve kilometer van Rybal’che waar de Dnjepr zich bij de Zwarte Zee voegt, rijst al ruim honderd jaar een slanke constructie op. Haar aanwezigheid is nog steeds noodzakelijk. Met een schip naar Cherson varen, over een in dichte mist gehulde Dnjepr, betekent een labyrintische reis langs rivier- eilandjes, verraderlijke landstroken en uitgebaggerde kanalen in een ingewikkeld estuarium.”