Wat je van bloed weet

 Philip Huff wordt voor zijn nieuwe roman Wat je van bloed weet alom geprezen en staat hoog in de bestsellerlijsten. Een eventuele reden voor mij om het  juist niet te bespreken. Huff ken ik voornamelijk  van zijn columns. Zijn sympathieke optreden op tv gaf de doorslag om toch aan zijn boek te beginnen. Het zeer persoonlijke verhaal wordt verteld vanuit de tweede persoon, waardoor de gebeurtenissen heftig bij de lezer binnenkomen.

Goede manieren en uiterlijk vertoon houden de stand en schijn op van een gewelddadig gezin. De buitenwacht doet alsof er niets aan de hand is en bemoeit zich nergens mee. De hoofdpersoon raakt op de basisschool in Blaricum voor het eerst verliefd op Cato, zijn grote liefde. Met zijn ogenschijnlijk welvarende familie woont hij in een schitterend huis, samen met zijn ouders, zijn oudere zus Emilie en zijn jongere broertje Alexander om wie hij zich zijn leven lang blijft bekommeren. De echtelijke ruzies zijn heftig en gaan vaak gepaard met excessief geweld. De buren kunnen niets horen. De kinderen vinden hun eigen wijze om er mee om te gaan, maar met de jaren groeit hun verzet. De machteloosheid in de onderlinge verhoudingen beperkt hun mogelijkheden om zich van hun verleden te bevrijden.

Wat je van bloed weet gaat ook over de liefde van de verteller voor zijn wijze zus en zijn kwetsbare broertje, die als dromerige puber veel problemen krijgt die leiden tot intensief drugsgebruik en psychiatrische behandelingen. Een  sympathieke oom en tante zorgen voor enig tegenwicht in deze buitengewoon aangrijpende familiegeschiedenis. Schitterend verwoord. Huff heeft mij diep geraakt.

“Je zit met je rug tegen je klerenkast, je knieën opgetrokken. Je wangen zijn nat. De deur gaat open, je moeder komt binnen. Ze doet een lamp aan. Met één klik is de hele kamer te zien. Het felle licht doet pijn aan je ogen en je voelt je betrapt: ja, hier zit je. (…)’Ik dacht dat jullie elkaar pijn zouden doen.’ ‘Echt?’ Je veegt je neus af. ‘Ja.’”