De kuil

Mijn mobieltje registreert wekelijks mijn schermtijd. Opvoeders maken zich in de media regelmatig ongerust over de uren die jongeren op hun schermpjes doorbrengen. Bij nader onderzoek blijkt dat veel ouderen niet voor hen onderdoen. Hoe zit dat bij mij? Het valt wel mee, denk ik. Mijn paginatijd? Tja, dat houd ik niet bij.

Teruggetrokken in mijn leesbubbel vergeet ik de tijd en de wereld om mij heen. Elk nieuw boek is voor mij een uitdaging. Teleurstelling en verrassing liggen dicht bij elkaar. Veel schrijvers variëren op dezelfde thema’s. Dankzij mijn leeservaring kan ik vaak het verloop van een verhaal, roman of de ontknoping van een thriller voorspellen. Interessanter wordt het als ik er faliekant naast zit.

De afgelopen tijd besteedde ik aandacht aan drie Nederlandse schrijvers, die ook in landelijke pers positieve recensies kregen: Sacha Bronwasser, Gijs Wilbrink en Ewa Maria Wagner. Een nieuwe generatie, die bewijst dat verhalen vertellen onsterfelijk is.

Laura van der Haar is een jonge auteur die voor eerdere romans werd geprezen vanwege haar ‘fonkelende taal en groot vertelplezier’. De kuil, haar nieuwe boek liet mij vanaf de opening niet meer los. In één ruk uitgelezen. Het is niet alleen spannend en ontroerend, maar ook mystiek en dreigend. De bodem van een onheilspellend bos verbergt een ongrijpbaar geheim. Van der Haar is archeologe en weet wat in de aardlagen verborgen ligt. Kennis van zaken die zij geraffineerd en overtuigend verwerkt. De ontknoping van deze thrillerachtige roman is onthutsend.

Kasja en Lennart zijn al zo lang samen dat hun relatie routineus is geworden. Sinds het ongeluk van zijn jongere zusje Meijke kan Lennart ook niet meer dan dat opbrengen. Hij raakt volledig geobsedeerd door dat ongeluk en is ervan overtuigd dat zij iets op het spoor was. Maar wat? Zij viel van grote hoogte uit een boom en ligt in coma. Zelfmoord? Lennart dwaalt dagen door het bos op zoek naar aanwijzingen.

“De ritselingen, de kleine zwammetjes die als voelsprieten uit de grond omhoog barsten, de deinende sparren, hij hoort het onder zich loeren. Wat als hij er een gat in maakt, wat zal er gebeuren als hij het oppervlak openbreekt? Hij moet denken aan dat verlaten veldje in het bos, daar zou hij kuilen kunnen graven, de bodem ongezien open kunnen tornen, om te zien wat er tevoorschijn komt.”

Kasja werkt in De Kuil, een knus restaurantje in het bos. Geen topfunctie, maar dankzij haar bijna rituele horecadiscipline houdt zij zich prima staande. Totdat op een dag een patserig personage het etablissement betreedt. Strak in het pak en dwingende ogen: projectontwikkelaar Charles Ubbink, de tegenpool van haar zachtaardige Lennart. Zij krijgen een vurige affaire waaraan Kasja ten onder dreigt te gaan. De twee ontmoeten elkaar in een muffig vakantiehuisje op een verlaten vakantiepark. Heeft Charles een dubbele agenda? Het terrein zal worden omgebouwd tot een luxeresort, voorlopig heerst de overwoekerende natuur.

“Dit is het, bedenk ik nu ik hier zo sta nadat Charles weg is, precies dit, met de lucht die nog niet warm is en mijn lijf dat zojuist is aangeraakt, dit is heel erg mijn suizende lijf, levende lijf in de echte wereld, ik snuif de lucht op, de lucht van deze planeet, dit continent, het land waar ik woon, de tijd waarin ik leef, het bos waar ik werk (…)”

In Tijdgeest, de weekendbijlage van Trouw van 15 april staat een boeiend interview met de schrijfster, waarin zij vertelt over haar fascinatie voor de bodem: “ Ik heb altijd stenen verzameld, ik ben niet voor niets archeoloog geworden. (…) De bodem bepaalt het landschap en, denk ik, ook de identiteit van de mensen. Het is letterlijk de grond onder je voeten.”