De Lincoln Highway

De simpele titel en het aantrekkelijke omslag prikkelden meteen mijn belangstelling. De citaten uit internationale recensies logen er ook niet om. “Een verfijnd, stijlvol verteld verhaal.” De korte inleiding op de achterzijde zette mij meteen aan het lezen en binnen twee dagen had ik deze unieke schelmenroman verslonden.

De Lincoln Highway van de Amerikaanse auteur Amon Towles gaf mij veel leesplezier, dankzij de levendige beschrijvingen en de onvergetelijke personages. Hoewel eerdere romans van Towles in het Nederlands zijn vertaald, was hij voor mij een onbekende. Nu niet meer en ik begrijp de criticus die meent dat dit boek naadloos past in het rijtje met The Catcher in the Rye en To Kill a Mockingbird.

De achttienjarige Emmett Watson keert in de zomer van 1954 terug naar zijn ouderlijk huis in Nebraska. Hij heeft anderhalf jaar detentie achter de rug in de jeugdinrichting Salina. Thuis treft hij alleen zijn tien jaar jongere broertje Billy. Hun moeder heeft hun gezin langgeleden verlaten. Vader overleed onlangs, waarna de bank beslag legde op de familieboerderij.

Emmett wil met Billy opnieuw beginnen, ver weg van hun geboorteplaats. Billy, intelligent en wijs voor zijn jaren, heeft een stapeltje ansichtenkaarten gevonden die hun moeder ooit aan hen stuurde. Op mysterieuze wijze vormen die kaarten de aanwijzing voor hun bestemming: San Francisco. Daar moet hun moeder zijn! De Lincoln Highway is de weg die zij moeten volgen. Uit het midden van het Amerikaanse continent in westelijke richting.

Nog voor zij zijn vertrokken, neemt hun roadtrip een onverwachte wending. Twee vrienden van Emmett uit Salina staan plotseling voor hun neus. Duchess en Woolly hebben andere plannen voor de toekomst van Emmett. Dat is het begin van een noodlottige reis de andere kant op. Aanvankelijk lijkt het of ze slechts een stuk omrijden om Duchess en zijn maat bij een station in Omaha af te zetten.  Mis. Uiteindelijk belanden zij in New York. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van de belangrijkste personages. Duchess is de enige waarbij dat in de ‘eerste persoonsvorm’ gebeurt.

“Toen ik de kofferbak opendeed moest ik glimlachen. Want toen Billy had gezegd dat Emmett en hij naar Californië gingen met het weinige dat in een plunjezak paste, dacht ik dat hij dat figuurlijk bedoelde. Maar er was niets figuurlijks aan. Het was inderdaad een plunjezak. Ik schoof hem opzij en sloeg het vilt dat over het reservewiel lag terug. Naast het wiel vond ik de krik en de hendel. De hendel was zo dun als een zuurstok. (…) Ik pakte de hendel met mijn linkerhand en met mijn rechterhand wilde ik het vilt weer op zijn plaats vouwen. Op dat moment zag ik het: een klein hoekje papier dat achter het zwart van het wiel uitstak, zo wit als de vleugel van engeltje.”

Ik kreeg steeds meer sympathie voor Billy, die de wereld verklaart vanuit een dik boek dat hij in zijn rugzak meesleept. Het is een literaire encyclopedie met passages uit de mythologie, filosofie, wetenschap, cultuur en kunst. Op het rode omslag staat: Compendium door Professor Applenathes. Billy droomt ervan om de schrijver ooit te ontmoeten.

De stijl van Towles is lichtvoetig en met onderkoelde humor. Ernstige beschouwingen en heftige gebeurtenissen krijgen daardoor een verdraagzame lading. Het lijkt allemaal wel mee te vallen wat die broers overkomt, terwijl in het in de kern juist zeer aangrijpend is. De karakters van de personages zijn levensecht en overtuigend. Vijfhonderddrieënzeventig onvergetelijke pagina’s. Een boek om in te verdwijnen!

“Emmett deed alsof hij moest nadenken. ‘Wel een beetje een omweg, denk ik. Maar welke dag is het?’  ’Het is 21 juni.’ Emmet zette Studebaker in de rijstand. ‘Dan hebben we dertien dagen om de oversteek te maken, als we tegen 4 juli in San Francisco willen zijn.’”