Het bericht

Na de horrorthriller November van Thomas Olde Heuvelt was ik echt toe aan iets anders. Geen idee wat. Vrolijk, luchtig, makkelijk of toch liever een mooie, eigentijdse roman over de worstelingen met ons dagelijks bestaan. Er zijn momenteel veel nieuwe titels die mijn aandacht trekken. Het is bijna onmogelijk om een keus te maken. De recensies in de gedrukte media bieden helaas deze keer geen uitkomst. Dat ligt aan mij persoonlijk. 

Want de afgelopen tijd was ik voornamelijk druk bezig met mijn familiegeschiedenis in het boekenvak naar aanleiding van een verzoek om voor een klein doch select gezelschap hierover een praatje te houden. Een mooie uitdaging, die stap voor stap onbekende deurtjes in mijn geheugen opende. Uit het verleden doken boeken op die in mijn leven een belangrijke rol hebben gespeeld. “Geen actieve herinneringen”, maar al associërend opnieuw tot leven gebracht. Overdreven gesteld: het had een soort therapeutische werking. Dochter Cindy loste mijn probleem resoluut op met een paperback met een vrolijke, zomers aandoende omslag, Het bericht door Doris Knecht. Het leek haar wel een mooi boek. Waar begin ik aan? De opening blijkt pakkend.

“HET EERSTE BERICHT kwam op een zondag in september. Ik zat in de schaduw op de bank achter het huis een sigaretje te roken met mijn laptop op mijn knieën, zonder me ervan bewust te zijn dat dit het moment was waarop mijn omstandigheden veranderden, opnieuw, een klein beetje maar.” 

De verteller Ruth is een creatieve vrouw die drie jaar geleden haar man Ludwig heeft verloren bij een skiongeval. Ze woont alleen in een eigenhandig gebouwd, houten huis gelegen in een heuvelachtig gebied met bungalows en villa’s met zwembad. De buren zien het afwijkende bouwwerk als een storend element.. Haar kinderen zijn allang zelfstandig. De omgeving oogt natuurlijk en wordt gemarkeerd door een langsstromende rivier. Ruth schrijft scenario’s voor films en tv. De glamour die bij die wereld hoort laat ze meestal aan zich voorbijgaan. Haar weduwebestaan heeft haar sterker gemaakt. Ze is een tevreden mens. Dan wordt het eerste bericht gevolgd door negatieve teksten van iemand die meer van haar leven lijkt te weten dan zijzelf. Het lijkt nog onschuldig maar ‘t is wel hinderlijk. De mailtjes volgen elkaar steeds sneller op en bereiken inmiddels ook haar kinderen en vrienden. “Je zult nog wel merken hoe eenzaam je bent, verwaand nestje.” 

Hoewel dit boek wordt gekwalificeerd als een roman, kent het een hoog thrillergehalte met een stevige spanningsboog. Waarom ontvangt Ruth die berichten, die steeds harder, beledigender en angstaanjagender worden? Wie haat haar en waarom? Ze ontrafelt de teksten en komt dichter bij de dader. Het zal toch niet…Nee uitgesloten. Ze overlegt met vrienden en haar therapeut. Het wordt alleen maar erger en ze trekt een afschuwelijke conclusie: die mailtjes heeft zij zelf geschreven, want ze is toch overspannen! Maar ze werpt die gedachte van zich af. Hier is sprake van ziekelijke afgunst en jaloezie. De onbekende afzender wil haar breken. Ruth hoopt tevergeefs steun te vinden bij haar vriend Simon met wie ze een wisselvallige relatie heeft.

Na weken van stilte schreef Simon dat hij hoopte dat het goed met me ging, dat hij vaak aan mij dacht. Ik antwoordde niet. De zomer ging langzaam voorbij, ik was veel thuis, werkte ruimde op, ontdeed de kamers van rommel, verkocht wat spullen op onlinevlooienmarkten, gooide een en ander weg. Ik had een enorme behoefte aan orde, aan leegte, aan overzichtelijkheid en een betrouwbare indeling, alles op zijn eigen plaats, aan een rustig blikveld. Simon verstoorde die rust doordat hij telkens weer schreef dat hij mij en de gesprekken met me miste. 

Doris Knecht is een Oostenrijkse schrijfster die meerdere boeken op haar naam heeft staan. Met Het bericht, beklemmend en actueel, beleefde zij in Duitsland haar grote doorbraak.