Het weekend

Zelfs nu ik al geruime tijd niet meer dagelijks achter de balie in de boekwinkel sta, blijkt het onmogelijk om mij los te maken van mijn mooie beroep. Praten over literatuur, boeken, adviseren en mijn leesplezier met anderen delen. Nog altijd is lezen een van mijn belangrijkste bezigheden. Een goed boek verrijkt je leven.

Dat klinkt wat hoogdravend en overdreven, maar een aanzienlijk aantal boeken heeft voor mij veel betekent. Bij elk volgend boek koester ik de stille hoop iets onvergetelijks in handen te hebben. Zo ook bij Het weekend van de Australische schrijver Charlotte Wood (1965). Het is haar meest recente roman waarvan in haar land meer dan 75.000 exemplaren werden verkocht. In Groot-Brittanie verkozen tot het Times Boek van het Jaar.

Met enig voorbehoud begon ik erin, want Marrit, die meestal goede tips geeft, aarzelde of het wel iets voor mij zou zijn. Het gaat over vier vriendinnen die jaarlijks de bloedhete Australische Kerst doorbrengen in het strandhuis van Sylvie, een evenwichtige vrouw, die hun vriendschap spelenderwijs bijstuurt en ongemakken weet te vermijden. Gezellig, feesten en geen spanningen.

Na haar overlijden gaan de achtergebleven vriendinnen voor hun laatste Kerstweekend naar het strandhuis. Bovendien is hen verzocht het huis op te ruimen. Waardevolle zaken moeten worden bewaard - misschien zit er voor hen nog iets bij - en de rest mag weg. Het huis gaat in de verkoop.

Het gezelschap bestaat uit drie zeer verschillende, bejaarde personages: Jude is een voormalig horecamanager, culinair onderlegd, pietluttig en heeft al bijna een leven lang een moeizame relatie met een getrouwde man. Adele is een uitgerangeerde actrice, maar nog steeds een opvallende verschijning. Wendy is wetenschapper, slordig, geniaal en vermogend. Nu Sylvie ontbreekt, komen de onderlinge, sluimerende frustraties langzaam naar buiten.

Een belangrijke rol is weggelegd voor Finn, de oude hond van Wendy. Hij is stokdoof, ziekelijk en werkt vooral Jude op de zenuwen. ‘Die hond moet buiten blijven, niet op de bank en waarom laat je hem niet inslapen!’ Adele herkent in zijn ogen iets van Sylvie. De aandoenlijke Finn speelt een sleutelrol in het verloop van het weekend.

Wendy krijgt op weg naar strandhuis pech met haar gammele auto. Ze staat onhandig geparkeerd en kan Finn helaas niet laten plassen. Bovendien zal het nog zeker een half uur duren voor dat er hulp arriveert.

“Ze ademde lang en langzaam uit en voelde dat ze rustig werd. Precies op dat moment voelde ze de vreselijke, onvermijdelijke stroom van de warme plas van de hond die haar schoot en broek doorweekte. ‘O, Finn.’ Ze hield de adem in terwijl de pis van het arme beest in de bekleding onder haar trok. De warme ellende ervan vermengde zich met het zout van haar eigen tranen op haar huid en de plakkerige, ondragelijke hitte van deze onmogelijke dag.”

Charlotte Wood beschrijft de wankele vriendschap tussen de drie vrouwen vanuit hun persoonlijk perspectief. Hebben zij elkaar in al die jaren min of meer voor de gek gehouden en is een definitieve breuk onafwendbaar? Deze roman gaat over ouder worden, vriendschap, carriere en liefde. Keihard, wars van goedkope sentimenten en vol vlijmscherpe humor.

Tijdens een angstaanjagend noodweer wordt hun vriendschap extra op de proef gesteld, teruggebracht tot de kern. Misschien wordt hun band juist sterker en overleven zij hun laatste weekend in Sylvies huis. Jude, Adele en Wendy werden voor mij waarachtige mensen van vlees en bloed. Een verrassend sterke roman met een adembenemend slot. Lezen!

“Ze liepen achter elkaar over de gegroefde, zanderige gang naar het open strand. Finn hobbelde met hen mee. Toen ze het water naderden en Adele hun handdoeken op het zand liet vallen, kromp hij niet ineen, gaf geen blijk van onrust.”